Teren parafii Łęki Górne stanowi część malowniczego pejzażu Pogórza Ciężkowickiego. Historia wsi sięga zaś czasów średniowiecznych, a najwcześniejsze wzmianki w dokumentach odnotowano w latach 1325-1327 w wykazie świętopietrza. Pozwala to stwierdzić, że w tym okresie musiała istnieć w Łękach Górnych zorganizowana jednostka administracji kościelnej. Nie jest jednak znana dokładna data erygowania parafii. W 1484 roku wybudowano kościół pw. św. Bartłomieja – jednonawowa budowla z drewna modrzewiowego ma konstrukcję zrębową, a w drugiej połowie XVIII wieku zyskała drewnianą wieżę z izbicą. Ponadto nad dachem wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Wnętrze skrywa ciekawe wyposażenie, do którego zaliczają się: drewniana XVII-wieczna chrzcielnica, barokowa ambona, barokowy krucyfiks w łuku tęczy, unikatowe renesansowe ławy oraz datowany na XVII wiek wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego. Centralnym punktem aranżacji jest wykonany w XVIII wieku ołtarz główny, polichromowany ze złoconymi zdobieniami i bogatymi dekoracjami. Na wieży umieszczono zaś trzy dzwony, spośród których najstarszy pochodzi z 1544 roku. Kościół kilkukrotnie remontowano na przestrzeni wieków. Dziś stanowi cenny obiekt architektury sakralnej, wpisany do rejestru zabytków. W 1997 roku zawiązał się natomiast Komitet Budowy, który rozpoczął działania, zmierzające do wzniesienia nowej świątyni parafialnej ze względu na niedostatki zabytkowego kościoła, w którym nie mieścili się wszyscy wierni. Projekt nowego obiektu opracował Jacek Gyurkovich. Nad procesem budowy czuwał zaś niezwykle zaangażowany w powierzone mu zadanie ks. Franciszek Pacholik. Modernistyczna i oryginalna bryła nowej świątyni podkreśla wyjątkowość zabytkowego kościółka i jest niejako symbolem poszanowania dla przeszłości przy jednoczesnym spoglądaniu w przyszłość. Wnętrze nowej świątyni podzielono na dwie funkcjonalne części. Koncepcję aranżacji opracowali Ewa i Jacek Gyurkovichowie. Uwagę przykuwa ściana szczytowa prezbiterium, przecięta szczeliną w kształcie krzyża, na którego tle widnieje imponująca figura Chrystusa Króla z rozpostartymi ramionami. Rzeźbę z polichromowanego drewna lipowego wykonał prof. Józef Wąsacz. Nieco niżej mieści się pozłacane tabernakulum w formie kuli. Po prawej stronie ołtarza, na ścianie bocznej wyeksponowano niezwykle piękny XV wieczny obraz Zaśnięcie NMP.] [Po lewej stronie ołtarza głównego znajduje się figura Matki Bożej Fatimskiej wraz z relikwiami dzieci fatimskich: św. Franciszka i św. Hiacynty. We wnętrzu świątyni panuje ład i harmonia, co osiągnięto dzięki zastosowaniu naturalnych i stonowanych barw: bieli, beżu i subtelnych odcieni brązu. Przestrzeń oświetla naturalne światło, wpadające przez kilkanaście barwnych witraży – w nawie głównej wzrok przykuwa witraż Krzew Gorejący, a po jej północnej stronie witraże: stacja Chrystusa u Piłata, Golgota oraz Sąd Ostateczny. Pozostałe poświęcono postaciom świętych. Na balustradach chóru zawieszono natomiast stacje Drogi Krzyżowej, wyrzeźbione przez wspomnianego artystę – prof. Józefa Wąsacza. Na uwagę zasługują także obrazy spod pędzla Joanny Stożek: wizerunek św. Jana Pawła II, a także ks. Jerzego Popiełuszki oraz Karoliny Kózki. Bryła kościoła obejmuje kaplicę ku czci Matki Bożej z umieszczonym w niej obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, pod którym znajduje się relikwiarz z relikwiami [św. Jana Pawła II, św. Ojca Pio, bł. Karoliny i bł. Jerzego Popiełuszki]. Nowy kościół parafialny poświęcił i konsekrował bp Wiktor Skworc 28 czerwca 2008 roku.